(Ακολουθεί άρθρο για όσους και όσες νιώθουν ότι είναι έτοιμοι/ες να τα παρατήσουν. )
Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήταν σύμφωνα με τη σύζυγό του, Κλέμεντιν Τσώρτσιλ «απλά ένας άνδρας, όπως και οποιοσδήποτε άλλος». Ένας άνθρωπος με τεράστια λάθη στην πολιτική του καριέρα και πολλά πάθη στην προσωπική του ζωή. Ένας άνθρωπος που κάθε τόσο έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη (το μαύρο σκύλο όπως την αποκαλούσε).
Πάνω απ’ όλα όμως ήταν ένας πολύ γενναίος άνθρωπος. Που πολέμησε και νίκησε τις αδυναμίες, τα πάθη, τις ασθένειες, τις ατυχίες του. Ένας πραγματικός πολεμιστής, με ισχυρή πίστη και ικανότητα να εμπνέει. Και αυτό τον καθιστά όχι μόνο τον κορυφαίο «war time leader» (ηγέτη εν καιρώ πολέμου) της νεώτερης εποχής, αλλά μια προσωπικότητα «bigger than life».
Ένας άνθρωπος που κράτησε τον κόσμο ελεύθερο με την επιμονή του να μην συζητήσει με τον Χίτλερ όρους παράδοσης.
Ένας άνθρωπος που βρέθηκε την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο πόστο.
Μνημειο λόγου και ηρωισμού παραμένει η ομιλία που έδωσε στις 4 Ιουνίου 1940 στη Βουλή των Κοινοτήτων. Στον θρυλικό πλέον λόγο του προσπάθησε να κατευνάσει την ευφορία που δικαιολογημένα ακολούθησε την εκκένωση της Δουνκέρκης, να εμψυχώσει τους συμπατριώτες του για τον μεγάλο αγώνα που τους περίμενε και να καταθέσει το ξεκάθαρο αίτημά του για βοήθεια προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
"Θα προχωρήσουμε ως το τέλος, θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε στις θάλασσες και στους ωκεανούς, θα πολεμήσουμε με όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση, με όλο και περισσότερη δύναμη στον αέρα, θα υπερασπιστούμε το Νησί μας, όποιο και αν είναι το κόστος, θα πολεμήσουμε στις παραλίες, θα πολεμήσουμε στους διαδρόμους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους· δεν θα παραδοθούμε ποτέ!".
