Ο Αχιλλέας ήταν ο σπουδαιότερος πολεμιστής των ομηρικών επών. Προτίμησε το σύντομο ένδοξο βίο παρά την αιώνια αφάνεια. Ενέπνευσε τους υπόλοιπους Έλληνες να πολεμούν γενναία. Δεν ήταν από τους αρχηγούς που κάθονταν πίσω. Ήταν πρώτος στη μάχη. Την ώρα της διανομής των λαφύρων αποτραβιέται. Του φτάνει που μετέχει στον πόλεμο και που τον σέβονται οι συμπολεμιστές του. Όταν του προσφέρθη η Βρισηίδα σαν λάφυρο (συνηθίζετο την εποχή εκείνη να προσφέρονται άνθρωποι σαν λάφυρα) την αποδέκτηκε ως μια πράξη αναγνώρισης της προσφοράς του.
Ο Αχιλλέας σταμάτησε να πολεμά μόνον όταν ο Αγαμέμνονας αξίωσε ως αρχηγός της εκστρατείας τη Βρισηίδα. Ο Αγαμέμνονας ο οποίος ήταν τελευταίος στη μάχη, αλλά που έτρεξε πρώτος στα λάφυρα. Άνθρωπος που δεν απέδειξε την αξία του στην μάχη, αλλά που προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του εκ της θέσης του.
Ο Αχιλλέας έπαθε τότε αυτό που παθαίνουν πολλοί άνθρωποι στο σήμερα όταν αντιλαμβάνονται ότι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να τους καθοδηγούν και να τους εμπνέουν, αποδεικνύονται λίγοι. Δεν είχε πια διάθεση να πολεμήσει. Και αποσύρθηκε.
Πολλοί άνθρωποι ικανοί, χάνουν τη διάθεσή τους για ζωή, για εργασία, για δημιουργία, για μάχη, όταν στη ζωή τους μπαίνουν Αγαμέμνονες. Που τους επιβάλλονται με τη δύναμη της θέσης τους. Οι ικανοί άνθρωποι που αποσύρονται, βουλιάζουν. Γιατί δεν είναι συνηθισμένοι να παρακολουθούν και να μη συμμετέχουν.
Δυστυχώς ζούμε σε ένα κόσμο που όλο και περισσότεροι Αγαμέμνονες παίρνουν τα ηνία. Και όλο και περισσότεροι Αχιλλείς, τα παρατάνε.
Για όλα τα άρθρα στο Carierista πατήστε ΕΔΩ
Για να εγγραφείτε ως χρήστης και να γίνετε ανιχνεύσιμος από εκατοντάδες εταιρείες πατήστε ΕΔΩ
Για να εγγραφείτε ως εργοδότης πατήστε ΕΔΩ
